น้องพิงค์จากบ้านมาพร้อมกับน้ำตาของยาย แม่ชวนยายให้มาอยู่กับน้องพิงค์แล้ว แต่ยายยังมาไม่ได้ ป้าแอสัญญาว่าสิ้นเดือนนี้จะมาส่งยายที่กรุงเทพฯ แต่ยายก็คงจะมาพักไม่นาน ต้องไปๆมาๆ ระหว่างเชียงใหม่กับกรุงเทพฯ เพราะว่าเป็นห่วงบ้าน (ไม่ห่วงตาเท่าไหร่หรอก เพราะตาเก่งอยู่คนเดียวได้สบายมาก)
น้องพิงค์มาถึงกรุงเทพฯ ราวๆ 3 ทุ่มครึ่งของวันที่ 2 มกราคม ทั้งๆ ที่ออกเดินทางตั้งแต่ 6 โมงเช้า เป็นการเดินทางที่แสนนานที่สุดของน้องพิงค์เลยทีเดียว แม้แต่แม่กับป้าอ๋อยก็ยังเพลียแทบหมดแรง แต่พิงค์กลับไม่ค่อยรู้สึกอะไรเลย สงสัยเพราะนอนมาทั้งวัน อิอิ... หลับอุตุสบายในอ้อมกอดของแม่กับป้าอ๋อยที่ผลัดกันอุ้ม น้องพิงค์สร้างวีรกรรมอีกแล้ว แต่ไม่บอกหรอกว่าทำอะไร ไว้ถามแม่กับป้าอ๋อยเองแล้วกันนะคะ
ป้าแอโทร.หาแม่ บอกว่ายายร้องไห้คิดถึงน้องพิงค์ทุกวัน มองไปทางไหนก็คิดถึงหลาน เห็นผ้าอ้อมก็ร้องไห้ เวลานอนก็ไปนอนที่ห้องน้องพิงค์ สุดท้ายทั้งป้าทั้งยายก็กอดกันร้องไห้ แม่เองเวลาคุยกับป้าแอ น้องพิงค์ก็เห็นแม่แอบปาดน้ำตาทิ้งเหมือนกัน สรุปแล้วทุกคนก็ร้องไห้กันหมด น้องพิงค์เองแม้จะยังเล็กไร้เดียงสา แต่ก็รับรู้เหมือนกัน น้องพิงค์ก็คิดถึงยาย ตา คิดถึงป้าแอ เพราะมาอยู่กรุงเทพฯ ไม่คึกคักเหมือนที่บ้านเราเลย มีแต่แม่ พ่อ และป้าอ๋อยเท่านั้นเอง ที่บ้านยังมีตา ยาย ป้าแอ ลุงเบิ้ม ป้าพร พี่บาส พี่บุ๊ค พี่บูม พี่ดนย์ พี่อาร์ต ที่แม้จะไม่ได้เจอกันทุกวัน แต่ก็มาหาหลานกันเกือบทุกวันหยุด โดยเฉพาะป้าแอ ที่โดนแม่ขอร้องแกมบังคับให้กลับบ้านทุกอาทิตย์ เพื่อมาเลี้ยงน้องพิงค์โดยเฉพาะ พ่อกับแม่จะได้ออกไปทำธุระ (เที่ยว) บ้าง
น้องพิงค์มาอยู่กรุงเทพฯ ได้ 6 วันแล้ว กำลังอยู่ในช่วงของการปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศที่นี่ เพราะกรุงเทพฯ ร้อนกว่าที่เชียงใหม่ ตอนอยู่ที่บ้านเชียงใหม่ น้องพิงค์ต้องใส่ชุดกันหนาว เพราะบางวันอุณหภูมิในห้องนอน ลดลงเหลือ 15 องศาเท่านั้น ในขณะที่กลางสนามหญ้าหน้าบ้านอุณหภูมิ 8 องศา นอนห่มผ้าหลายชั้นมาก แต่ที่กรุงเทพฯ เสื้อผ้าที่ขนมาจากเชียงใหม่แทบไม่ได้ใช้เลย เพราะที่นี่ร้อน แม้ว่าจะเปิดแอร์ แต่น้องพิงค์ก็ยังมีเหงื่อออก เวลาที่ยายโทร.มาหาน้องพิงค์ ก็มักจะถามเสมอว่าน้องพิงค์เป็นอย่างไรบ้าง คิดถึงยายไหม? น้องพิงค์อยากบอกว่า น้องพิงค์คิดถึงยายมาก แล้วก็ชอบอากาศสดชื่นที่บ้านเรามากกว่าที่กรุงเทพฯจ้ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น